Προς έναν άνθρωπο -ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ- Γλαύκωψ

Για πολλά χρόνια ετοιμάζω αυτό το βιβλίο το οποίο κοντεύει να τελειώσει το οποίο έχει Ερωτικούς Μονολογους. Αυτό το βιβλίο είναι έτοιμο και ετοιμάζουμε και την παράσταση.
ΤΙΤΛΟΣ βιβλίου

Σκέψεις σαν άγρια θάλασσα
σαν άνεμοι γύρω από τις σφαίρες του παντός

Προς έναν άνθρωπο -ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ-

Τα όνειρα αρχίζουν να μοιάζουν με
τα λεπτοφτιαγμένα χέρια που αγγίζουν
το αόρατο αργυρό φως της νύκτας.
Είδα τα χρώματα ν’ αγγίζουν τα δρο-
σερά νερά, καθώς τα δάκρυα έμειναν
στους οφθαλμούς παγωμένα, μιάς και
ο έρωτας χάθηκε από την ψυχή σε κά-
ποια έρημο και δεν βρήκε ξανά τον
δρόμο -τον έχασα- χαθήκαμε.
Σαν όνειρο που έμοιαζε η γεύση
των χειλιών, μα όταν είδα την αληθι-
νή όψη η εικόνα χάθηκε και είδα πέ-
τρες κοφτερές που οδηγούσαν σε βά-
θος -απύθμενο-, σκέψεις και πλέγμα-
τα με αγκάθια από παλιές εποχές μαύ-
ρες και δύσοσμες σαν πίσσα κολλητι-
κή. Αν μπορείς ψάξε να δείς σε ποιό ση-
μείο έκρυψα καλά το ανθύπτερο των
λεπτών σκέψεων που φτιάχνει τον έρω-
τα λευκό και δροσερό σαν κυκλικές
κινήσεις αέρα κάτω από τις φτερούγες
των βαθυγάλανων αετών.
Αέρινος είμαι και χάνομαι καθώς
ωραίες όψεις γυναικών περνούν και
χάνονται σ’ έναν ορίζοντα άγνωστο
αλλά και ίδιο με άλλες φορές.
Αν θυμάμαι καλά και ο ένας μονα-
δικός έρωτας πέρασε και χάθηκε, τότε
που δεν θυμάμαι.
Ας είναι, έτσι κρατώ την ομορφιά του
αέρα και δροσίζω τα θερμά χέρια των
εραστών, για να θέλουν να αγγιχτούν
ξανά ως το τέλος πολλές φορές και να
ποτίζουν έτσι με δάκρυα χαράς τα νέα
άνθη στις απάτητες κοιλάδες των ονεί-
ρων τους.
Έτσι θυμάμαι και εσένα σαν όνειρο
και σου ζητώ χάδια στις άκρες των νε-
ρών.
Έτσι σε ζητώ σαν αέρας πάνω από
κρυστάλλινα νερά πηγών.
Και ταξιδεύω στις σκέψεις σαν έρω-
τας μοναδικός που δεν χάνει τον δρόμο
του στο χάος των σκέψεων, στον απέ-
ραντο δημιουργικό κόσμο των άστρων
και στην σπινθιρίζουσα σκόνη των νε-
κρών υλών που θα γίνουν αιώνιοι ανα-
ζητητές της ζωής.
Στους αιώνιους αναζητητές των μύ-
θων, όπου τα αόρατα πλάσματα θερ-
μαίνονται με σπινθήρες από τα δάκτυ-
λα των εραστών.
Τα ωραία και αληθινά είναι μοναδι-
κά και αυθύπαρκτα.
Ίσως όλοι δεν τα βρίσκουν επει-
δή ήδη υπάρχουν αλλά δεν μπορούν
να τα δούν -Όπως ο ήχος της Γης που
υπάρχει συνεχώς και γι’ αυτό δεν τον
ακούμε.
Και ψιλαφίζω το σκοτάδι προσπαθώ-
ντας να αγγίξω το δικό μου αυθύπαρ-
κτο για να αρχίσω πάλι να ονειρεύομαι
και να με αφήσει να πέσω στα ανθισμέ-
να λιβάδια η μοναξιά.
Καθώς θα πέφτω θα χαρίζω εις τις
αργυρές κόρες του ήλιου μύρα για τον
χειμώνα για να μην χάνονται οι αληθι-
νές λέξεις του έρωτα και να καθαρίζο-
νται τα λερωμένα χέρια.
Λύσε ‘μέ μέσα στο σώμα σου σαν πε-
ταλούδα - ανθύπτερο - ανέγγιχτο που
ζητά να δροσιστεί με γύρη.
Για ποιό λόγο θορυβούν όλοι αυτοί
οι μουσικοί και οι ποιητές και χάνω
την φωνή σου.
(Και όλοι θα μιλήσουν, λέγοντας
την γνώμη τους για τις απέραντες αυ-
τές περιγραφές. Θα πλέξουν λέξεις και
θα αφήσουν την γνώμη τους, αυτήν
που θα προσπαθεί να ακυρώσει το μέ-
γεθος και το βάθος των αισθητών και
των αισθήσεων, διότι δεν μπορούν να
φθάσουν τέτοιους έρωτες και τους κρε-
μούν ψηλά για να μην τους φτάνουν
και απλώς γεύονται αμαγείρευτο κρέ-
ας άλλων -γίνονται ανθρωποφάγοι και
νομίζουν ότι αυτός είναι ο έρωτας που
περιγράφουν οι ποιητές και οι φιλόσο-
φοι καθ’ ένας με τον τρόπο του. Και
εγώ μπορεί να μην τον βρήκα αλλά τον
βλέπω και τον αισθάνομαι και τον φρο-
ντίζω για να μπορέσω να το αφήσω σαν
αγριεμένη θάλασσα, σαν ανέμους να
ηδονίσουν κάθε τι που θα ερωτευθώ.)