ΚΑΙ ΑΝ ΦΩΝΑΞΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ ΘΑ ΒΓΕΙ ΜΟΝΗ ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ - ΓΛΑΥΚΩΨ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΚΑΙ ΑΝ ΦΩΝΑΞΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΘΑ ΒΓΕΙ ΜΟΝΗ ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ

ΓΛΑΥΚΩΨ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

EBOOK ISBN 978-960-7740-55-7

BOOK ISBN 978-960-7740-54-0

Νεοι Ελληνες Συγγραφείς Βιβλιο 15

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Οι επιθυμίες των ανθρώπων διαστρέφονται ανά

τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο έρωτας μετατρέπεται σε:

Χρέος, μάθημα για το μέλλον,

αντιπαραθέσεις για να βρεθεί

ο ισχυρότερος, ξεχασμένα βιβλία,

δίσκοι μουσικής που δεν κόβονται στην μέση,

σπίτι που δεν μοιράζεται

και προτάσεις επιθυμιών

που δεν μπορούν πια

να γίνουν πραγματικότητα.

Αθήνα, Εξάρχεια

Παραλήρημα – Το Κοράκι -Από Ε.Α. Πόε

(Το κείμενο αυτό δεν είναι μετάφραση αλλά είναι ελεύθερη μεταγραφή μέρους

του ποιήματος του Ε. Α. Πόε με δικές μου προεκτά-

σεις νοημάτων)

Μιά φορά -μεσάνυχτα θλιβερά- καθώς ήμουν κα-

θηλωμένος εξασθενημένος και ανήσυχος ψάχνο-

ντας σε παράξενα ξεχασμένα βιβλία θρύλων, κα-

θώς ο ύπνος με καλούσε στις σκοτεινές απερίγρα-

πτές χώρες του. Ξαφνικά, μέσα από τα θολά αυτά

τοπία του, άκουσα λεπτοκτυπήματα στην θύρα του

δωματίου. Σαν ευγενικά κτυπήματα μου φάνηκαν

–<<Θά είναι κάποιος επισκέπτης...>> μουρμούρι-

σα <<…που κτυπά την θύρα ελαφρά –Μόνο αυτό

και τίποτε άλλο.>>

Ω, θυμάμαι ήταν κρύος Δεκέμβρης και χωριστά

κάθε στάχτη έσβηνε στα χέρια του Θανάτου και

νεκρή άφηνε το φάντασμά της στο ξύλινο πάτωμα.

Σφοδρά, με ζήλο επιθυμούσα την αυριανή ημέρα

–Μάταια να ξαναζήσω τις σκέψεις μου, να ξαναδώ

τα λυπηρά κείμενά μου για τον χαμό αυτής, της

λύπης για την χαμένη Ελεονόρα –Την σπάνια αυτή

και ελκυστική Κυρία που άγγελοι ονόμασαν.

Ανώνυμη πια εδώ, δεν θα ξανακουστεί το όνομά

της, ποτέ ξανά, από τα χείλη μου προς αυτήν να

ταξιδεύει απαλά ο ήχος, να την χαϊδεύει η φωνή

μου.

19

Και η μεταξένια γλυκιά λύπη αβέβαια, ανασφα-

λής σαν να έξυνε τα νύχια της στα πορφυρά υφά-

σματα του παραθύρου. Φοβίζοντάς ‘μέ, γεμίζοντάς

την ψυχή μου με τρομακτικές σκέψεις φανταστι-

κές που δεν είχα αισθανθεί ποτέ. Και για να στα-

ματήσω την ήττα της καρδιάς μου -να την ηρεμί-

σω- επαναλάμβανα <<Είναι μόνο ένας επισκέπτης

που ζητά να έλθει μέσα στο δωμάτιο μου. Κάποιος

αργοπορημένος επισκέπτης ζητά να μου μιλήσει

και θέλει να του επιτρέψω να έλθει μέσα. Είναι

αυτό και τίποτε άλλο.>>

Για λίγο η ψυχή μου δυναμώθηκε και χωρίς δι-

σταγμούς μίλησα δυνατά για να ακουστώ πίσω από

την θύρα: <<Κύριε ή Κυρία, αληθινά ζητώ συγνώ-

μη, αλλά η αλήθεια είναι πως κοιμόμουν ελαφρά

και εσείς ξαφνικά ήλθατε και κτυπήσατε ήπια, ευ-

γενικά την θύρα μου και σας βεβαιώνω πως σας

άκουσα και έρχομαι αμέσως ν’ ανοίξω...>>

Και άνοιξα την θύρα αλλά σκοτάδι βρήκα πίσω

από αυτήν και τίποτε άλλο. Κύτταξα βαθιά μέσα

στις ακαθόριστες σκιές του σκοταδιού, όσο η όρα-

σή μου επέτρεπε, χάθηκα μέσα του κάνοντας χι-

λιάδες σκέψεις απορημένος και φοβισμένος. Αλλά

η σιωπή ήταν συνεχής απροσδιόριστη, βαθιά και

στο σκοτάδι δεν είδα κανέναν. Μόνο αισθάνθηκα

την μιά λέξη –Ελεονόρα. Αυτό ψιθύρισα και εγώ

και η ηχώ επέστρεψε ψιθυριστά ξανά την λέξη.

Γύρισα πάλι στο δωμάτιο και αισθανόμουν την

20

ψυχή μου να καίγεται, να παραληρεί και να καί-

γεται.

Δεν πέρασε πολύς χρόνος και άκουσα πάλι τον

λεπτό κτύπο, αλλά ήταν πιο δυνατός σαν να προ-

σπαθούσε κάποιος να τρυπήσει το ξύλινο παράθυ-

ρο. <<Σίγουρα είναι κάτι στο πλέγμα, έξω, του πα-

ραθύρου. Ας δώ τι απειλή είναι και ας ερευνήσω

το μυστήριο αυτό>>. Έμεινα λίγο ακίνητος, να αι-

σθανθώ δυνατός να τονωθεί η καρδιά μου και να

μπορέσω το μυστήριο αυτό να λύσω. <<Θά είναι ο

άνεμος και τίποτε άλλο>> σκέφτηκα. Άνοιξα από-

τομα το παραθυρόφυλλο και ένα απαλό ανέμισμα

φτερών με έφερε αντιμέτωπο με ένα εντυπωσιακό

κοράκι άγιων ημερών του παρελθόντος, το οποίο

πετάρισε γρήγορα μέσα στο δωμάτιο και γαντζώθη-

κε πάνω από την θύρα του δωματίου, στο άγαλμα

της Αθηνάς. Εκεί κάθισε και ακίνητο με κοίταξε.

Λίγο μετά το εβένινο αυτό φτερωτό μετέτρεψε την

θλιμμένη μου διάθεση σε λεπτό χαμόγελο, όσο

μου επιτρέπεται μέσα από την σοβαρότητα που αι-

σθανόμουν. Μίλησα στο αρπακτικό αστειευόμε-

νος, πως είναι έτσι άσχημο, απαίσιο Αρχαίο Κορά-

κι -τόλμησα να πώ- και τι ψάχνει μέσα στα Νυκτε-

ρινά Πέπλα που σκεπάζουν την Ακτή του Φωτός.

Ποιό είναι το αρχοντικό όνομά του ρώτησα, στης

νύχτας την Πλουτώνια Ακτή. Αλλά αυτό μου είπε

<<Ποτέ ξανά>>

Θαυμάζω αυτά τα αδέξια αρπακτικά, για να μην

21

δώσω σημασία στην τόσο απλή απάντηση, αν και

λίγα σημαίνει. Η φωνή αυτού μετέτρεπε την θλίψη

μου σε χαμόγελο. Ίσως κάποιος κύριός το φρόντιζε

και του έμαθε μόνο αυτήν την λέξη και την επανα-

λαμβάνει σαν θλιβερή ανάμνηση για τον χαμό του.

Ίσως η ανάμνηση αυτή έμεινε μόνο και την επανα-

λαμβάνει σαν να ξεψυχά.

Την θλίψη μου ξεχνώντας τράβηξα την καρέκλα

και κάθισα απέναντί του. Όμως καθώς η ώρα περ-

νούσε, πάλι χιλιάδες σκέψεις επέστρεφαν και βυ-

θιζόμουν ξανά ήρεμα στην θλίψη σκεπτόμενος για-

τί λέει τις λέξεις αυτές επίμονα σαν μακάβρια επα-

ναλαμβανόμενη ωδή, σαν μήνυμα θανάτου στο

σκοτάδι του δωματίου.

Γρίφος θα είναι, ναι, ίσως μήνυμα θανάτου και

κοιτώντας τα μάτια του ένοιωθα σαν να μου τρυ-

πούσε την καρδιά. Και βύθισα τα μάτια μου στα

φτερά του που έμοιαζαν με βελουδένια πορφυρά

από το φως της λάμπας και σκεφτόμουν ότι δεν

θα ξαπλώσω ποτέ πια μαζί με την αγαπημένη στα

απαλά σκεπάσματα δεν θα νοιώσω την ευτυχία

αυτή ποτέ ξανά.

Ξαφνικά γύρω άρχισε η ατμόσφαιρα του δωματί-

ου να βαραίνει από άρωμα λιβανιού, σαν θείος κα-

πνός που μοίραζαν άγγελοι σαν να μου έλεγαν να

βυθιστώ στο άρωμα αυτό και να την ξεχάσω. Αλλά

το εβένινο αρπακτικό έκραξε <<Ποτέ πιά.>>