ΕΜΕΙΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΟΧΙ!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!! Το νερό κάνει καλό στον άνθρωπο! Μετά από έρευνες ετών και πολέμους μεταξύ γήινων ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ η σημασία του νερού στο ανθρώπινο σώμα. Όρμησαν οι εταιρίες και οι φαγάνες να το μαζέψουν και να το κλείσουν σε δεξαμενές έτσι ώστε να μην εξατμιστεί. Μάλιστα το καθάρισαν και ότι θεωρούσαν ότι είναι βλαβερό το αφαίρεσαν έτσι ώστε να τηρούνται οι προδιαγραφές των υπουργείων υγείας όλων των χωρών. Με ανακοίνωση μάλιστα τονίζουν ότι για πολλά εκατομμύρια χρόνια η φύση δεν ήξερε πως να το καθαρίζει! Αλλά εμείς με γνώσεις και φροντίδα σας το φέρνουμε στο καθημερινό σας τραπέζι.  Εμπιστευτείτε μας διότι ΕΜΕΙΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΟΧΙ!
ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ από το βιβλίο ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ - ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!...

Παρουσίαση του βιβλιου Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣΤΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΤΕΝΑ

Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣΤΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΤΕΝΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΤΕΝΑ -Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣΤΟΡΕΥΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ -ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ISBN 978-960-7740-25-0

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΒΡΑΧΟ

Ανηφορήσαμε μέσα από σοκάκια λιθόστρωτων ονείρων,

Στην καρδιά, μίας πόλης χαμένης στους αιώνες…

Ανάλαφρες πορείες στιγμάτων φωτός κάτω από

Χρυσές μαρμαρυγές… πάγωσε το φεγγάρι κρατώντας

Την ανάσα του!

Η επιφάνεια του καθρέφτη ράγισε…

Κάτω από πέτρες λαξεμένες από χέρια αρχαία,

Σβήσαμε τις σκιές.

Χείλη μίλησαν σε χείλη δίχως λέξεις…

Βλέμματα βυθισμένα σε ωκεανούς πόθων

Ανομολόγητων.

Κι όμως ποτέ σου δε μου είπες

Ούτε μια λέξη!

Ένα πέρασμα στην αιωνιότητα

Τσακίζοντας την κούπα της λήθης!

Ένα αγκάλιασμα θανάτου που σκόνη

Σκόρπισε αναγέννησης στη νύχτα!

Δίπλα ακολουθούσε ένας σκύλος

Με μάτια αγγέλου που ατένιζε γλυκά

Τους αντικατοπτρισμούς μας στα άστρα!

Την πορεία μας χαράξαμε με πύρινα

Λουλούδια πάνω από τις στέγες και τις

Ταράτσες˙ φώτα τριγύρω- απλά αναλαμπές

Στου χώρου το φόντο…

Εραστές – ανέραστοι, πλέκοντας γιρλάντες

Από σκέψεις μυστικά θαμμένες

Στης ψυχής τα ριζώματα,

Που για μια στιγμή μίας νύχτας

Αιχμαλωτίστηκαν από το άπειρο,

Αδράζοντας το χάος

Με διάφανα δάχτυλα, αφήνοντας

Ίχνη οραμάτων…

Μέσα από πέταλα γαλάζιων λωτών αναδύθηκε

Η ανάμνηση

Σφραγίζοντας σε μνήμης περγαμηνή
Κρυφού πάθους ανομολόγητου,
Την παράλληλο εκείνη,
Σε μια σταγόνα αθανασίας…
Κι όμως ποτέ δεν άγγιξα, ποτέ δεν ένοιωσα
Τα χείλη σου, τη γλύκα του φιλιού σου!
Του κορμιού σου τη θέρμη…
Ύστερα ξεχυθήκαμε σε δρόμους
Μοναχικούς –
Κομήτες φλεγόμενοι, στους σκοτεινούς
Ορίζοντες,
Ψιθυρίζοντας μελωδίες στους ανέμους
Ως της αυγής τα μονοπάτια…
Μετά η ζωή μας έχασε!

Μ'ΑΚΟΥΣ; - ΠΑΥΛΟΥ Ι. ΠΑΥΛΙΔΗ

Μ'ΑΚΟΥΣ; - ΠΑΥΛΟΥ Ι. ΠΑΥΛΙΔΗ

ISBN 978-960-7740-64-9

ebook ISBN 978-960-7740-65-6

Μ'ΑΚΟΥΣ; - ΠΑΥΛΟΥ Ι. ΠΑΥΛΙΔΗ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΑΝΗΧΗΣΗ

Η μουσική του ανέμου σε οκτάβες ανήκου-

στες, που ανθρώπινο αυτί δεν κατάλαβε χωρίς

τη διαμεσολαβητική μηχανή και μια δασκά-

λα πιάνου που φάλτσαρε μονίμως (λες κι ήταν

δημόσιος υπάλληλος) τον ρυθμό στο «τσιγγο-

λελέτα πράσινη βιολέτα».

Έπειτα το απαξίωσε για να ερμηνεύσει Ραχ-

μάνινοφ. Κολάκευε τον εαυτό της, με μιαν έν-

νοια.

Κι ας λένε οι Παριζιάνοι πως αλλάξανε τον

αέρα του κόσμου –κι ας έχουν το δίκιο τους-

οι μελλοντολόγοι αποφάσισαν πως ο αριθμός

των ασθματικών του πλανήτη θα μεγιστοποι-

ηθεί. Οι φράντσοι πρέπει κάποια στιγμή να

αποχωρίσουν από αυτή τη ζωή και αν δε μπο-

ρούν από μόνοι τους, να βάλουμε κι εμείς ένα

χεράκι να τους βοηθήσουμε. Δε γίνεται να συ-

νεχίσουν να ζουν με κίνδυνο να αποτρελαθεί

και ο τελευταίος λογικός άνθρωπος από τις

ιδέες τους.

Κι ούτε σας είπε κανείς τίποτα κι ούτε θα

σας πει. Ούτε εγώ θα σας πω. Να απευθύνε-

τε την ερώτηση στους εναλλασσόμενους εξαρ-

χειώτες και όχι στους εξαρχειώτες του συνε-

χούς διότι οι δεύτεροι κάνουν διακοπές στη

σύνδεση όπως ακριβώς το ηλεκτρικό φως. Ρω-

τήστε τον Τέσλα για τις λεπτομέρειες.

Όμως «όπως κι αν ειπωθεί, πάλι θα φύγει

12

σαν πουλί, πάλι θα φτερουγίσει» άκουσα να

απαγγέλλει με ολύμπια ψυχραιμία, τραγουδι-

στής σε λουλουδάδικο της εθνικής της Μάγχης

(ως εκεί έχει φτάσει η χάρη μας). Και παρόλα

αυτά, η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί

έφυγε το ένα αυτί από το πλαστικό της λαγου-

δάκι, με την ίδια βαρύτητα λυγμού που κλαίει

μια μάνα το χαμό του παιδιού της κι ένας άν-

θρωπος το μέλλον του.

<<Μη στεναχωριέσαι Ελενίτσα, θα πάρουμε

άλλο>> παρηγορεί ο πατέρας της, που έτσι κι

ίσως μόνο έτσι, επαληθεύει την ιδιότητά του.

Να μοιραστούν επειγόντως φυλλάδια τυπω-

μένα σε ιλουστρασιόν χαρτί.

Να τα μοιράζουν οι νέοι σε κάθε φανάρι όλου

του πλανήτη, αφού προηγουμένως έχουν βά-

ψει το πρόσωπό τους με κάρβουνο, σε περί-

πτωση που είναι άσπροι. Τα φυλλάδια τι θα

γράφουν πάνω; Τίποτα. Θα είναι κατάλευκα

για να δηλωθεί εμφανώς και χωρίς πιθανότη-

τα παρερμήνευσης, πως κάθε είδους διαμαρ-

τυρία στον πλανήτη είναι ένας απλός χαβα-

λές. Τότε και μόνο τότε ο Σαίξπηρ θα προσθέ-

σει το λαϊκό «τι τα θες τα μεγαλεία;» στο στό-

μα του Μάκμπεθ, ο οποίος έριξε ένα κέρμα στο

πηγάδι, έκανε την ευχή του σαν καλός κύριος

και από την πολύ προσπάθεια του να τραβήξει

το κέρμα πίσω (λες και το κέρμα σχετίζεται με

την ευχή), έπεσε και ο ίδιος στο πηγάδι κι από

τότε έχει να τον δει ο ήλιος. Σαίξπηρ χασάπη

του Μάκμπεθ.

Κι ο πρόεδρος της βουλής, έχει στα δεξιά του

τους δεξιούς και στα αριστερά του τους αριστε-

ρούς. Οι δεξιοί έχουν τους αριστερούς στα δε-

ξιά τους και οι αριστεροί τους δεξιούς στα αρι-

στερά τους. Χαμός. Εδώ γίνεται χαμός και εσύ

νομίζεις πως ο ήλιος ανεβαίνει από την ανατο-

λή και κατεβαίνει στη δύση. «Ναι, καλά» που

λέω κι εγώ.

Η ανθρωπότητα είναι που μυημένη ολόκλη-

ρη στον κυνισμό, κυνηγάει την ουρά της.

Ω λα λα!!!