Αντώνης Ανδρουλιδάκης - Μικρές Ασήμαντες Τυραννίες -Διηγήματα

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Μικρές Ασήμαντες Τυραννίες

ISBN 978-960-7740-76-2

Το πρώτο βιβλίο του Α. Ανδρουλιδάκη με 10 διηγήματα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Δ.Ε.Ν.

Με βαριά καρδιά σηκώθηκε εκείνο το πρωϊνό

και πήγε στη διεύθυνση που του είχανε υπο-

δείξει. Στα κεντρικά γραφεία της Δ.Ε.Ν. Της

Δημόσιας Επιχείρησης Νερού. Το και το, του

είχε πει ο πεθερός του, μεγαλοπαράγοντας του

κυβερνώντος κόμματος. «Αλλά μην ανοίξεις το

στόμα σου κι αρχίσεις πάλι αυτά τα επαναστατι-

κά σου, κατουρημένες ποδιές φίλησα για να το

πετύχω αυτό!» τον είχε δασκαλέψει οργισμένος.

Δεν φτάνει που του πήρε την κόρη του, άφρα-

γκος κι ακαμάτης, έπρεπε τώρα να υποχρεώ-

νεται και στον κάθε κερατά να τον τακτοποιή-

σει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τον είχε φάει και η

κόρη του. Τί να κάνει κι αυτός με τα πολλά της

έκανε το χατήρι, πήρε καναδυό τηλέφωνα και

του κανόνισε την πρόσληψη. «Και όχι όπου κι

όπου, μόνιμος στη Δ.Ε.Ν. παρακαλώ. Ρε άλλοι

δίνουνε εκατομμύρια για μια τέτοια θέση» πε-

ρηφανευότανε. «Αλλά, όλα κι όλα, άσε τα πο-

λιτικά στην άκρη. Να κοιτάζεις τη δουλειά σου

κι άσε τα υπόλοιπα. Κλείσε το στοματάκι σου,

επιτέλους. Άχνα σε κανέναν. Τσιμουδιά!» έκανε

απηυδισμένος με νοήματα στην κόρη του, σαν

να τις έλεγε που πήγες κι έμπλεξες να κάνεις

προκοπή με τον λεγάμενο.

Ο θυρωρός έπινε το καφεδάκι του σαχλαμαρί-

ζοντας με δυό τρείς άλλους και σαν να ενοχλή-

θηκε στο ερώτημα του. «Παρακαλώ, η Διεύθυν-

ση Προσωπικού;» έβαλε όλη του την ευγένεια

όσο ακόμη λειτουργούσε η παρενέργεια από τις

πιεστικές παραινέσεις του πεθερού κι από την

10

κρεββατομουρμούρα της κόρης. Όσο ακόμη

έκανε δουλειά στο μέσα του, αυτή η κουφάλα η

ανάγκη, σφαίρα στο περίστροφο της απελπισί-

ας κατά τον κολλητό του τον Παύλο.

«Στον τρίτο, δεύτερος διάδρομος αριστερά» του

πέταξε κατάμουτρα ο βαριεστημένος θυρωρός

κι αυτό το «αριστερά» λες και τον βρήκε στο δόξα

πατρί. «Τί κάνω ο μαλάκας!»προβληματίστηκε

περιμένωντας το ασανσέρ και πήρε το δύσκολο

δρόμο της σκάλας.

Χτύπησε και πάλι ευγενικά την πόρτα αλλά η

απάντηση ήταν ανάλογη των προτροπών του πε-

θερού του. Άχνα. Ξανακοίταξε την πινακίδα για

να βεβαιωθεί πως δεν είχε κάνει λάθος. Βεβαι-

ώθηκε. Και ξαναχτύπησε για να πάρει την ίδια

απάντηση που δίνουν οι προσεκτικοί άνθρωποι

που δεν θέλουν να μπλέξουν. Άχνα. Τσιμουδιά.

«Θα μπώ» σκέφτηκε και έσπρωξε διστακτικά

το πόμολο της βαριάς ξύλινης πόρτας. Ο χώ-

ρος ήταν σχεδόν αχανής. Ικανός να χωρέσει όχι

μόνο τα δύο γραφεία που υπήρχαν στο βάθος,

αλλά και άλλα δέκα αν χρειαζόταν. Οι κοπέ-

λες σήκωσαν το βλέμμα απ΄ τις γραφομηχα-

νές και τα περιοδικά ποικίλης ύλης που είχαν

παραδίπλα και τον κοίταξαν διερευνητικά κα-

θώς στεκόταν ακίνητος μπροστά στην μισάνοι-

χτη πόρτα. «Παρακαλώ» έκανε μελιστάλαχτα η

μια απ’ τις δυό, ενώ η άλλη θυμήθηκε να βά-

λει χαρτί στη γραφομηχανή. «Παρακαλώ, η Δι-

εύθυνση Προσωπικού;» την αντέγραψε κι αυτός

γλυκά. «Ναι παρακαλώ, ορίστε» πήγε να επα-

11

ναλάβει η γραμματέας που ανασηκώθηκε απ’

τη θέση της, αλλά εκείνος κατάλαβε πως βρί-

σκονταν εκεί που έπρεπε και την διέκοψε πριν

ολοκληρώσει τη φράση της. «Ε...ε...έχω ραντε-

βού με τον κο Δρόσο» έριξε ένα μικρό κενό ανά-

μεσα στο αρχικό «ε» του ρήματος «έχω», ευθέως

ανάλογο, με τα ελάχιστο κενό ανάμεσα στα τε-

ράστια πόδια της που βρίσκονταν όμηροι μιας

στενής μίνι φούστας.

«Το όνομα σας;» τον έβγαλε άγαρμπα κάπως

απ΄ τα πόδια της, θυμίζοντας του το λόγο που

βρισκόταν εκεί. Η απάντηση ήταν εύκολη και

πήρε επιτέλους το δρόμο κατά το γραφείο της

που δεν ήταν δα και παραπάνω από δέκα δε-

καπέντε βήματα. Η στενή φούστα εξαφανίστηκε

πάλι πίσω απ’ το γραφείο και έπρεπε να φτάσει

ακριβώς από πάνω της για να θαυμάσει ξανά

την υπέροχη θέα, καθώς εκείνη έσκυβε σε μια

λίστα με ραντεβού για να τσεκάρει το όνομα του.

Το χαρτί στην γραφομηχανή της άλλης κοπέλ-

λας, δεινοπαθούσε ανάμεσα στα φρεσκοβαμμέ-

να κόκκινα νύχια της, μια στράβωνε, μια ζά-

ρωνε, μια έστριβε, ώσπου το κορίτσι, με το δί-

κιο του, του έριξε ένα διακριτικό μπινελίκι και

ήρθε και ίσιωσε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης γεννήθηκε στη Σητεία της Κρήτης. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Έχει βραβευτεί από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρύθμισης για την καινοτομική μεθοδολογία του στην ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού. Η διδακτορική του διατριβή με θέμα τη Φιλοσοφία της Ανθρώπινης  Εργασίας, απορρίφθηκε «πανηγυρικά». Μετά την παραίτηση του από τον Δημόσιο Τομέα, προώθησε τις αντιλήψεις εξανθρωπισμού της οργάνωσης της εργασίας, με δεκάδες σεμινάρια και άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την προσωποκεντρική συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία.